محمد جواد رنجبر/ خانواده، منسجم ترین هسته اجتماعی است. خون، اولین جانمایه ای است که این انسجام را قوام می بخشد. قدرت آن چنان است که نه فقط خود آگاه که ناخودآگاه فرد را هم دراختیار می گیرد. چنین است که در شرایط خاص، خانواده و در مرحله بعد، خویشاوندان به همان نسبت نزدیکی، اولین […]
محمد جواد رنجبر/
خانواده، منسجم ترین هسته اجتماعی است. خون، اولین جانمایه ای است که این انسجام را قوام می بخشد. قدرت آن چنان است که نه فقط خود آگاه که ناخودآگاه فرد را هم دراختیار می گیرد. چنین است که در شرایط خاص، خانواده و در مرحله بعد، خویشاوندان به همان نسبت نزدیکی، اولین کسانی هستند که به میدان می آیند تا در کنار عضو خانواده و خویشاوند خود بایستند.
خانواده است که از حریم خانه دفاع می کند. چه خانه را چهاردیواری محدود به زندگی شخصی بدانیم و چه برای خانواده گستره ای تعریف کنیم که بر خانه ای به نام کشور منطبق شود.
وقتی پای وطن به میان آید، هموطنان می شوند یک “خانواده” بزرگ که برای حراست از زادبوم و زاد فرهنگِ خویش کارهای بزرگ می کنند. از این منظر است که باید بر انسجام خانواده به عنوان اولین نهاد اجتماعی هم تاکید کرد. استحکام پیکربندی این نهاد می تواند بسان آجرهای تقویت شده بنای جامعه را مستحکم کند. هوشیاری در این زمینه و تلاش برای حراست از بنیاد خانواده را می توان ملی ترین اقدام و انقلابی ترین کوشش دانست.
در حقیقت، هر خانواده یک سنگر است در خاکریزی که باید از هویت انسانی دفاع کند. نگاه جبهه ای اقتضا می کند از همه ظرفیت ها برای تحکیم بنیان خانواده به عنوان یک اصل، استفاده کنیم.
خانواده قوی، ملت قوی می سازد. ملت قوی، کشور قوی خواهد داشت و کشور قوی، خواهد توانست ظرفیت های خود را شکوفا کند و بر بدکرداری بدخواهان فائق آید.
تجربه دفاع مقدس و انقلاب هم گواه این است که پرورش یافتگان خانواده های اصیل هستند که تا آخر پای اصول مسلم خویش می ایستند. هرگز فراموش نمی کنم این گزاره را که هم از زبان فرماندهان جنگ شنیدم و هم از زبان آزادگان بزرگ که تنها کسانی تا آخر ایستادند که از اصالت خانوادگی برخوردار بودند. خون هایی این فرزندان انقلاب را به هم پیوند داده بود که از جنس عاشورا بود. ثارالله است که خانواده بزرگ ایمانی را جانمایه می شود. این جانمایه است که جان ها را به چنان اقتدار غنی شده ای می رساند که می توانند جهان را به مدار اصلاح آورند.
هرلرزه ای که در خانواده اتفاق افتد می تواند تکانه ای در جامعه ایجاد کند. اگر -خدای نکرده- به زلزله تبدیل شود فقط خانواده در هم نخواهد ریخت؛ خانه آوار خواهد شد و بنای جامعه چون متروپل فرو خواهد ریخت. به خانواده اهمیت دهیم تا مهمات روزگار به انجام رسد و کشور در مدار ترقی و توان، گام های خود را شتاب بخشد.
